Marathi Poetry रा. भा. मेकेवाड

 निरोप  _ कविता माझ्या अपुऱ्या शब्दांमध्ये   थोडा  तुझा  भाव ठेवतो  कळत नकळत या जगाला  मि माझा तुला  निरोप देतो   चालून चालून ऊसवलेल्या    निळ्या नभासी  हात माझा   दुर दुर चे  पुसुन   चांदणे   ओघळणारे  अश्रू  टाचतो   अशांततेचा बांध मोकळा  तुला थोडे मागने  घालतो  हातावर ती मोजन्या इतपत  मि माझे सामर्थ्य ठेवतो  कितेक पावसाळी उरात माझ्या  तुझ्या साठी ओंजळी भरतो  छळवनारे नाव कोवळे  जिवनी माझ्या पर्ण फोडतो   राजेश मेकेवाड

 जननी _ कविता   रंग कोण्या कामाचा  गुण लाख मोलाचा  वाऱ्यावर उधळू नका  गंध साऱ्या फुलांचा  अशी आमची शोभते  रान फुली  ही   सारी  वेगवेगळ्या कला मधुनी   झेप घेती फुलपाखरी  आयुष्याचा खेळ न करावा  खेळ कुणाच्या स्वप्नाचा  आपल्याही स्वप्नात सजावे  खेळ मुलीच्या स्वप्नाचा  हे प्रगतीचे पाऊल तुझे  पंख फुटो  दाही  दिसे  नवचैतन्य स्वप्नाची आता  चौफेर   गुलाल वादळी  जागल्या ठसून मनी   कोवळ्या पालवीचे   कीर्तीवंताचे प्राण तुझे  जननी  अभिमान तिचे  राजेश मेकेवाड 

 विरांगणी  _ कविता  पाकळ्या वरती दरवळल्या  आज नव्या युगाच्या पणती   आकाशाला सात जणू  ह्या  इंद्रधनुष्याची  नाजूक हाती रेशीमगाठी   घेऊनी   आस नवेली   माती वरती पाय रोउनी  सितीज लोळन घाली  सावित्रीच्या पाय पुजेने  धन्य   झाली धरती  रिण  तिचे हे कुठे फेडावे  नाजूक तेवत्या  वाती  राजेश मेकेवाड   

 विस्कळलेला _  कविता कुठे शोध  माणसाचा    पुसावा  जगाचा आरसा उभा  लागला तू भलताच मागे  पुढचा कोण वळुन पाहतो  तुला  विवष्य झाले  जिवन  माझे  जगणे सारे उधार आहे  बाजार आपला विस्कळलेला   आधार कुठे मांडला  आहे  राजेश मेकेवाड  

पर्ण फुटावे _ कविता उरात का गडगडते  आभाळ निळ्या सरींचे  दुर दुर चे लहरी वारे  पापण्या वरती धडकते  मी मनाच्या सोडून गाठी   व्हावे  तुझ  सारथी  पावलांना उतार माझ्या   तू लागते मज सोबती  वनवनता  मी चंद्र एकटा   दुर दुर तु  कोण  दिशेला  पर्ण फुटावे हृदयी माझ्या  भास नव त्या पल्लवाचा  राजेश मेकेवाड   

 परक्या पाखरा _ कविता भेटून बोलणे नाही   परंतु पाहणे नाही   डोळ्यात भावना जुळते  विसरून चालले नाही  रुत वसंत नवा   एक बहर तुझा होता  उधळीत दोन्ही हात  प्रेमात तोल होता  नभाळले जगातले  डोळ्यात रूप कोणी  सांगू तुझ्याविना  न हाती  चंद्र लागलेले  हळवे से   तारे रुसले  जोडूनी दोन मना  कळ्या  मोहरत्या  क्षणीं   परखी झाली  पाखरा   होते मरण सोबती  झाले जगणे वेगळे  वचनाचे ही आता   कुठे खरे उतरले  राजेश मेकेवाड 

 गाठ _ कविता  रसाळ प्रीत अंधारी   स्नेह ललित सावळ   केसरी ओल्या आकाशी  भाळते  साजरी पाखर   मधाळ लाजऱ्या   फुलांची   किलबिल सांज रेंगाळी    मृग नयनी उराशी    छेळते  तार विरहाची   दव कोवळी मोत्यांची   ठुमक मंद वाऱ्याची      कवटाळलेले स्वप्न उमलते   कमळ कळीची पाती   कंटाळ धुकी  जगण्यातली   पहारलेल्या   सांज वेळी   नटतथटत रोज नव्याने    पूर्व दिसे गाठ माझी  राजेश मेकेवाड 

 गर्भ गळिताचा _ कविता  ती का नव्याने   मज पुन्हा पाहते  मी अंधार एक  ती प्रकाश मागते  पाप गर्भातला मी   ती जीवदान मागते  माझे हात  अपुरे   ती दान मागते  माझ्या स्वप्नभंग प्रेमाचे  हाती रंगवले  रक्त रांगोळ्यात  मी सुखात पाहिले  दरवळ फुलाची  मी चेंगरून हाती   कधी कळ्यास    मी न फुलवून पाहिले   मी गर्भगळीथाचा    होऊनिया  वैरी  इवल्या इवल्या पावलाची  माझी अंगण सुनी    मज हाती दान मोठे काय   कन्यारत्न  एक नाही  सावलीचा शोध आशा    देह फाटकाच राही  राजेश मेकेवाड 

  शेतकऱ्याच्या मुला   परंपरा आम्ही केले शेती   त्या शेतात काही नाही  धरू नको रे नाजूक हाती  वंशी नांगरी रुंभनी  आज्ञानाच्या काळोखाला  जन्म नको देऊ त्याला  तेजोमय ज्ञानधारा  पळव सर्व अंधाराला  ज्ञान भूक लागो तुला  अज्ञान परिस्थिती जाय  जरा   ज्ञान  अनादी शिक  दे  सर्वांसाठी लढा  दे   तेच बुद्धीचा नको स्वार्थी  तुझ्या विना पाहणार नाही  ज्ञान सूर्य उद्याचा उगव    तेजोमय  घे काळोखात  कळ्यात गंध नको दारिद्र्याचा  ज्ञान प्रकाश झोपड्यात फुलावा   विश्वात अनुभव व्यापकतेचा  विनाश धनाच्या लालसेचा  होशील अनमोल दागिना तू  शेतकऱ्याच्या शिकून मुला  जग पोशिंद्वयावर  सोडशील का   एक काळ सुखाच्या लळा  राजेश मेकेवाड 

 खेळ भविष्याचा  नक्षत्राच्या खाली मध्ये  जुंपूनीया झाले काय  पोटासाठी हात पुढे  जगविले   सारे जण   माती मधले किडे आम्ही  झुंज तो कणाकणाशी  कणाकणास  जोडूनिया   पीक सजवतो राणावरी   दुष्काळातील रोपटे आम्ही  मुळा छेद ती  पाषाणी   मिळे हातास आमुच्या  पाझर  जन्मभरी दुःखाचे  आम्ही रानावनाच्या पालव्या  जीव जपलो काठ्यामध्ये  वारसा आमचा परंपार    प्राण काट्याच्या टोकावर  असे कसे अवचित दिसे   झोप चांदण्यात खेळे  भुक विषारी शेतकऱ्याची  पोट भरवतो सर्वाचे म्हणून   भरलेल्या पिकामध्ये  दिसे आमुचे  प्रतिबिंब  चिमणी पाखर आम्ही  पोटाचे मालिक भक्त  राजेश मेकेवाड 

 वेदनेत _ कविता  माझ्या ह्या मोगऱ्याला   आज काय झाले   फुलणाऱ्या पाकळ्यांची   गंध कसी  हरली  माझ्या ह्या सागराला  आज काय झाले  लाठेवरच्या रांगोळ्यात  दुःख कसे भरले   हसणाऱ्या बागेला  आज काय झाले   पहाताच माझ्याकडे  पाणी फडफडले   उडणाऱ्या पाखराला  आज काय झाले  झेप आकाशी    पंख कसे तुटले   लाजऱ्या वेलीचे  आज काय झाले  सावल्याच्या   आडोशाला  आज कसे दडले    कोकिळेच्या कंठाला   आज काय झाले   ओठात  सुर घेता   शब्द कसे रुसले  माझ्या   ह्या प्रेमिकेला  आज काय झाले  वेदनेच्या गुच्छात  एकटी दरवळले   राजेश मेकेवाड ३०/१२/१६

 आठवणीची पूजा करतो मी  चुकलेस तू माझ्या वाटा  मी चुकलेल्यास वाटा देत आहे  सोडलेस मला अर्ध्यात तू   मी अर्ध्यातल्याला हात देत आहे  अश्रू   तुझ्या नावाचे साठवीत   रडणाऱ्यास मी हसवीत आहे  तू दिलेल्या मला वेदनेत  मी सर्वाच्या वेदनेवर  औषध देत आहे  जास्तच रागावतेस कधी माझ्यावर  सर्वांसहीत  तुझ्यावर ही तेवढेच प्रेम  तू दिलेल्या शब्दात विष मला   मी विषाऱ्यास आता  अमृत देत आहे    रात्र रात्र जागवली आठवणीत तुझ्या   मी  जागणाऱ्यास    झुलवत आहे   दिवसाच्या येणाऱ्या अपयशात मला  मी सूर्यच  यशाने भरून उगवित आहे   विसरलेस तू तुझ्या खऱ्या प्रेमिला   मी प्रत्येकाच्या वैऱ्यासोबती   आहे   परके केलेस तू तुझ्याच नात्याला  मी परक्यासही आपुलकिले   आहे  वगळलेस तू माझ्या नावाला  तुझ्या शब्दाची ही पूजा करीत आहे   विसरलेस पेटलेल्या झाडाच्या सावल्याला   मी आजही त्यात जळत आहे   राजेश मेकेवाड 

बेगड   _  कविता बेगड दिसनाऱ्या  या युगात जगण्याला मी काय मागू अंतरीचा  जाळ माझ्या  उगीच वेगळा का होऊ  दाखवून दे  या जगाला   जगासारका  रंग वरवरचा  अंतरीचा कोण पाहतो  तू वेगळा  का दुर्मिळतेचा  शोध नव्याने घेतील लोक   हक्काचा तुझ्या वध करुनी  नह्यात तेत तुझ्या अस्तित्वाचा   उत्तराचा पाटला  करतील सारे मनमोकळ्या मानुसकिचा   शोध घेतील मानव वाटा   जिवंत प्रश्न समोर ठेव   व्यर्थ संच भूतकाळाचा    ...   राजेश मेकेवाड  Rajesh Bhaskar Mekewad 

 वांझ सरकार  _  कविता  कोणी चंद्र पाहिला हाती  कोणी सूर्य घेतला मिठी  मी भाकरीचा तुकड्या पायी  मरण टाळलं किती  मी कोरड्या अडात टाकला  भरून फुटका पवरा  डोळ्यात साचला तेव्हाच  आता सरकार कोरडा कुठे राहिला   न सुटला हात ढेकळाचा   न दाटला कधी गंध घामाचा  उजळून लावले सारे  जाळला तो अंधार कुणाचा  मी परक्याला लावला हात  हात परकाच राहिला  देतो दान क्षणो क्षण  लबाड झाली काळी माता  आम्हा साऱ्या शेतकऱ्याचं  भाशिंग मोठ्या मनाचं   बी बियाणं खात औषध   पेरतो बेमाप पैशात  आम्हा कापसाचा वावरात  पिकलं  वांझ सरकार  लागला हाती घेऊन पुन्हा   रुभंण  जन्मताच वाकड  ओठी  गेली रानावना   गवऱ्या उन्हात वेचताना   पोटी  बाळ असूनही  गेली रास माझी पुरात तेंव्हा   ....  राजेश मेकेवाड  17/05/2020 

 तूच एक _  कविता  दुरली रात ही  शोधता अंधारी   सावली पेटली   नजरेत  कशी   सूर्य का दुरला   किरणात खेळुनी   ओढ  त्या प्रकाशाला   अंधाराची लागली    दिन कसा झाकला  वाहता डोळ्यात   सुटला हातूनी   पापण्या वाचुनी  भरल्या ओंजळी  आठवणी तुझ्या   धुतले नशिब   कोरे तूच आता   सप्त जन्म वेचले   पाहुनी तुझ्यात   हाती माझ्या लागता   हात तुझा हाती    कशा फुलल्या वाटा  वाटा माझा चुकुनी  दूर तुडवत मला   वाटा गेल्या कुठे   रांगल्या दिशा ह्या  लढुनी रनात  रडल्या कळ्या भी  पाकळ्या रंगून   भेगा ह्या रानात  काळजात घुसल्या  फुठुनी नसा ह्या  तूच एक जोमात  वारे हे आडले  शब्दा विन फांद्यात   गुज तुझी कानात   नाजूक ही झुळक   पिवळ्या पानात  हळद लाजुनी  हसली ओठात   ओठाला सांगुन  राजेश मेकेवाड

परीक्षा  _  कविता क्षणोक्षणी ती पाहत होती दाही दिशा जाता ऐता .  नाजूक नाजूक टाचा   चुकत होत्या आता  आयुष्याच्या वळणावरती  टिचलेल्या काचा    स्वप्नभंगलेल्या  मी अजून   त्याच  तुडवतो   वाटा    राजेश मेकेवाड

 अनोळखी  chha - कविता  जीवन माझे थोडे    उरले वरचे वजा घे  जमला टाका धागा दोर   नव्या हाताचे शिवण दे  उधार तुझा आधार दे   थोडे माझे जगणे घे   बोल मुक्या काळजाचे   स्पंदनात कधी पसरून घे  गळवळीचा पाऊस मोठा  दरवळीचा गंध घे  तुझ पापण्याला अंतराचे  मज डोळ्याला हुंदके दे   भिर भिरणारी चोच चातकी  जमले थोडे पाणी दे   पाठ प्रीतीचा खळखळणारा   तुझं काळजाला झरणे  दे  जमले कधी तुझं काळजाला  पिळ घालने पाकळ्याला   रंगीन फुले वेली वरती   पंख पसरू दे पाखराला   राजेश मेकेवाड