Marathi Poetry रा. भा. मेकेवाड

 निरोप  _ कविता माझ्या अपुऱ्या शब्दांमध्ये   थोडा  तुझा  भाव ठेवतो  कळत नकळत या जगाला  मि माझा तुला  निरोप देतो   चालून चालून ऊसवलेल्या    निळ्या नभासी  हात माझा   दुर दुर चे  पुसुन   चांदणे   ओघळणारे  अश्रू  टाचतो   अशांततेचा बांध मोकळा  तुला थोडे मागने  घालतो  हातावर ती मोजन्या इतपत  मि माझे सामर्थ्य ठेवतो  कितेक पावसाळी उरात माझ्या  तुझ्या साठी ओंजळी भरतो  छळवनारे नाव कोवळे  जिवनी माझ्या पर्ण फोडतो   राजेश मेकेवाड

वृक्ष वल्ली सोबती वाढवू   येथे होती सौंदर्याची शाल  गेली कोणत्या वाऱ्यावर  साऱ्याचे येथे होते माहेर  ओसाडले सारे माळरान  येथे मधुर संगीताची शाळा  पक्षाच्या चोची मधील गोडवा  झुळझुळणाऱ्या झऱ्याची ओढ  वाऱ्यात हळुवार छळते कोकिळा  फुला फळांनी लवंडते झाडे  चाखून फळे लावणी गंध  हळद लावूणी  नटती  पाखर ती छेळणारी  हळूच मेघ   पिकास आमुच्या मिळेल  सारे  पाऊस थंडी ऊन कोवळे   निसर्ग देतो सर्वांना धडा   पुन्हा कधी ती भरेल शाळा  नव्या वर्षाची नव्या वृक्षाची  करू लावणी  रंगू वृक्ष यान  नैसर्गि  सोंग निसर्गात करू  हेच वर्ष पुन्हा मिळेल आयुष्यात   सर्वांनी सूत्रे हाती घेऊनी  वृक्षारोपणी  मान वाढवू  येता काळ दूर करू  वृक्ष वल्ली  सोबती वाढु राजेश मेकेवाड 

 सावल्या तुझ्यातल्या _ कविता   सावल्या आयुष्याच्या  हळव्याशा   सारथी   जुळल्या मनाशी मनाला  अवकाशी दिशा मधूनी    असो नसो कोणी कुठे   प्रेम भरावे पापण्यात  अश्रू माझ्या जिव्हाळ्याचे  भेटतात मज क्षणभर  अशा  कशा  सर्व दिशा   दिसते आज तुझ्या मध्ये   तहानलेल्या कंठाला ही   ओढ मिळावी तुझ्या मध्ये  पहाटतील स्वप्ने कधी  तुझ्यातले सर्व  माझे  काळोखाच्या मध्ये रात्री  रंगतील का तुझ्या सोबती  वेदनेचे रंजन मोठे  हास्य ठेवले ओठावरती   अपयशाच्या जिन्याला ही  पंख फुटावे यशासाठी   स्वप्नाला बहार मोठी  पदरात पडावे फळ ती  गोडी आपुल्या  नात्याची   संधी दाठुदे रसाळी   राजेश मेकेवाड 

 गाठ _ कविता  रसाळ प्रीत अंधारी   स्नेह ललित सावळ   केसरी ओल्या आकाशी  भाळते  साजरी पाखर   मधाळ लाजऱ्या   फुलांची   किलबिल सांज रेंगाळी    मृग नयनी उराशी    छेळते  तार विरहाची   दव कोवळी मोत्यांची   ठुमक मंद वाऱ्याची      कवटाळलेले स्वप्न उमलते   कमळ कळीची पाती   कंटाळ धुकी  जगण्यातली   पहारलेल्या   सांज वेळी   नटतथटत रोज नव्याने    पूर्व दिसे गाठ माझी  राजेश मेकेवाड 

कधी कधी _ कविता  कधी लाजते कधी रुसव्या मनात कधी गोड बोलते  कधी गोडवा पुसते  कधी स्तुती माझी कधी खट्याळ बोलते कधी दानवीर कधी भिकारी सांगते  कधी जीवलगा  कधी  वैऱ्यात ठसवते  कधी भेटते  कधी अर्ध्यात सोडते  कधी कळ्यात  कधी दगडात  पाहते  कधी डोळ्यात मूर्ति  कधी आरसा पुसते   कधी पावसात  ते  वेडावते वारे  मिठीत  पापण्यांच्या   कधी व्याकुळ असते  राजेश मेकेवाड 

 गर्भ गळिताचा _ कविता  ती का नव्याने   मज पुन्हा पाहते  मी अंधार एक  ती प्रकाश मागते  पाप गर्भातला मी   ती जीवदान मागते  माझे हात  अपुरे   ती दान मागते  माझ्या स्वप्नभंग प्रेमाचे  हाती रंगवले  रक्त रांगोळ्यात  मी सुखात पाहिले  दरवळ फुलाची  मी चेंगरून हाती   कधी कळ्यास    मी न फुलवून पाहिले   मी गर्भगळीथाचा    होऊनिया  वैरी  इवल्या इवल्या पावलाची  माझी अंगण सुनी    मज हाती दान मोठे काय   कन्यारत्न  एक नाही  सावलीचा शोध आशा    देह फाटकाच राही  राजेश मेकेवाड 

  शेतकऱ्याच्या मुला   परंपरा आम्ही केले शेती   त्या शेतात काही नाही  धरू नको रे नाजूक हाती  वंशी नांगरी रुंभनी  आज्ञानाच्या काळोखाला  जन्म नको देऊ त्याला  तेजोमय ज्ञानधारा  पळव सर्व अंधाराला  ज्ञान भूक लागो तुला  अज्ञान परिस्थिती जाय  जरा   ज्ञान  अनादी शिक  दे  सर्वांसाठी लढा  दे   तेच बुद्धीचा नको स्वार्थी  तुझ्या विना पाहणार नाही  ज्ञान सूर्य उद्याचा उगव    तेजोमय  घे काळोखात  कळ्यात गंध नको दारिद्र्याचा  ज्ञान प्रकाश झोपड्यात फुलावा   विश्वात अनुभव व्यापकतेचा  विनाश धनाच्या लालसेचा  होशील अनमोल दागिना तू  शेतकऱ्याच्या शिकून मुला  जग पोशिंद्वयावर  सोडशील का   एक काळ सुखाच्या लळा  राजेश मेकेवाड 

 कोण   ती   काळी  जात विचारतो आसवांची   तहान मीठवते म्हणूनी    लागलीच नस्ती  कधी मला  वीष पाजवले नस्ते कोणी  तिलाच का अमृत पाजवतो  आठवणीच्या गाभ्यात ठेवुनी   भूक जाणवते अमृताची  घास भरून जाते विषारी  डोळ्यांमध्ये प्राण तगमगते  समोर तिलाच का पाहुणी   अश्रुच्याही  वेदना सांगतात  माझ्यासाठी वीष सांभाळूनी   वीष दिले सर्वदा तिने  भुकेपोटी पिऊन घेतले  मरण तीथे  रमले माझे   जगणे कुठे राहिले मोठे   कोणी असो विषारी दिसते   सांगताना का हरवून जाते  माय असावी पुत्र तिचा  मित्र सखा का प्रेमी असावा   राजेश मेकेवाड 

 वेदनेत _ कविता  माझ्या ह्या मोगऱ्याला   आज काय झाले   फुलणाऱ्या पाकळ्यांची   गंध कसी  हरली  माझ्या ह्या सागराला  आज काय झाले  लाठेवरच्या रांगोळ्यात  दुःख कसे भरले   हसणाऱ्या बागेला  आज काय झाले   पहाताच माझ्याकडे  पाणी फडफडले   उडणाऱ्या पाखराला  आज काय झाले  झेप आकाशी    पंख कसे तुटले   लाजऱ्या वेलीचे  आज काय झाले  सावल्याच्या   आडोशाला  आज कसे दडले    कोकिळेच्या कंठाला   आज काय झाले   ओठात  सुर घेता   शब्द कसे रुसले  माझ्या   ह्या प्रेमिकेला  आज काय झाले  वेदनेच्या गुच्छात  एकटी दरवळले   राजेश मेकेवाड ३०/१२/१६

 आठवणीची पूजा करतो मी  चुकलेस तू माझ्या वाटा  मी चुकलेल्यास वाटा देत आहे  सोडलेस मला अर्ध्यात तू   मी अर्ध्यातल्याला हात देत आहे  अश्रू   तुझ्या नावाचे साठवीत   रडणाऱ्यास मी हसवीत आहे  तू दिलेल्या मला वेदनेत  मी सर्वाच्या वेदनेवर  औषध देत आहे  जास्तच रागावतेस कधी माझ्यावर  सर्वांसहीत  तुझ्यावर ही तेवढेच प्रेम  तू दिलेल्या शब्दात विष मला   मी विषाऱ्यास आता  अमृत देत आहे    रात्र रात्र जागवली आठवणीत तुझ्या   मी  जागणाऱ्यास    झुलवत आहे   दिवसाच्या येणाऱ्या अपयशात मला  मी सूर्यच  यशाने भरून उगवित आहे   विसरलेस तू तुझ्या खऱ्या प्रेमिला   मी प्रत्येकाच्या वैऱ्यासोबती   आहे   परके केलेस तू तुझ्याच नात्याला  मी परक्यासही आपुलकिले   आहे  वगळलेस तू माझ्या नावाला  तुझ्या शब्दाची ही पूजा करीत आहे   विसरलेस पेटलेल्या झाडाच्या सावल्याला   मी आजही त्यात जळत आहे   राजेश मेकेवाड 

 आमचा घास _ कविता  कोण देतो कोण भावना ओळखतो   शब्दांना कुठेतरी तुम्ही चित्र पाहतो   विचित्र दिसला की अनोळखी सोंग घेतो  देव तर कुठे फाटक्यांना विचारतो  दगडांना खूप काही दान देतो  माणुसकीला विद्रोहाचा शेंदूर पुसून  सरकारी बांधिलकीची श्रीमंत तुम्ही  गरिबांना कधी कुठे मोकळे सोडतो  शेतकऱ्याची कसरत भावल्यांचा खेळ वाटतो  सर्वाचं पोट भरवतो त्याच  हातावरती धरतो  भुकेमुळे झाला कुठे अपघात जेथे  शेतकरीच प्रथम मृत्यू  मुखात सापडतो  देव देवता नेच केला हो आमचा घात  सरकारचा कसा पोहोचेल तो हात  बुद्धी जीवांचे चालते इथे  प्रशासन  ओठावर एकाच्या पोटात एकाच्या    बांधून देतो हो आम्ही आमचाच घास   बांधून देतो हो आम्ही आमचाच घास     राजेश मेकेवाड