Marathi Poetry रा. भा. मेकेवाड

 सोबती साठी व्याकुळलो  जगाला शोधण्याचे  आरशात सामर्थ्य कुठे माणसात माणसाला  शोधण्याचे सामर्थ्य कुठे  मन मनात मारतो     कुठे दार त्याचे खुले  बाहेरच्या जगाशी  मी  कुठे प्रेमाने नाते मांडलो   काट्यावरती वावरणाऱ्या  संगतीचा तिरस्कार त्या   मि एकटा जड झालो  गरिबीला कुठे दार खुले    पडद्यावरती रंगणाऱ्या  माणसातला   माणूस कुठे  सोबती साठी व्याकुळलो    समानतेचे गनित   कुठे  राजेश मेकेवाड   

 तुझी आठवण  निखळ तुझ्या आठवणीची  सत प्रत दे मला मिठी माझी अन तुझी  विसरू नकोस मरणाला   माझ्या शुभ्र कफणात   उचलून लोक पाहतील  असे चित्र तुझे न माझे  वलय ही मातीला विसरतील    शृंगार थोडा घालून  झालीस आता सत्वशील   अंगार माझा घेऊन   माझेच सत्य पळून   तो नैऋत्य मानसून होता   कड कडून भेटलीस तेव्हा   मतलई वाऱ्याची खळबळ   तुझा कोरडाच गडगडात आता   ते कोवळेच होते झरे   वाहुन झाला धबधबा   जोम वाऱ्याची वादळी  लाट  गार झाला श्रावण आता    ती बेभान लहरी पाखरे  भेदून गेली काळजाला  पुन्हा झोंबतो का तो कारवा  पाहून   त्या   पाखराला  राजेश मेकेवाड