Marathi Poetry रा. भा. मेकेवाड

 शेतकरी जन्माला येत नाही सरकार याकडे लक्ष द्या जरा  शेतकरी जन्माला येत नाही सरकार याकडे लक्ष द्या जरा कित्येक वर्ष झाले नोकरदार जन्माला आले क्रांती झाली मात्र शेतकरी जन्माला येत नाही सरकार याकडे लक्ष द्या जरा प्रत्येकाला वाटतो आपला मुलगा आपल्यासारखा झाला पाहिजे आपल्यापेक्षा उच्च पदावर राहिला पाहिजे मात्र शेतकरी जन्माला येत नाही सरकार याकडे लक्ष राहू द्या जरा   सरकारी कोणतीही सेवा असो त्यामध्ये जन्म घालायला तयार असतात कित्येक माय बाप आणि मुली मात्र शेतकरी जन्माला येत नाही सरकार याकडे  लक्ष राहू द्या जरा  स्कूल कॉलेज महाविद्यालयात फक्त कर्मचारी  उदयाला येत असतो सरकार ढेकळामध्ये जन्मलेला हा शेतकरी होत असतो मात्र तुम्ही महाविद्यालय स्कूल कॉलेजमध्ये फक्त कर्मचारी वर्ग जन्माला घालतो शेतकरी जन्माला येत नाही सरकार याकडे  लक्ष राहू द्या जरा  आमच्या मुलाची शर्यत कर्मचारी वर्गाच्या मुलाबरोबर लावली  अशाने आमचे  स्वाभिमान खचले जातील व आम्ही आमच्या पुरतेच कष्ट करतील अशाने शेतकऱ्याचा तरी जन्म कसा होणार सरकार  याकडे जरा लक्ष राहू द्या सरकार  राजेश मेकेवाड

तडफडत   कविता   का ग खेळली माझ्यासंग जीवा प्रती  तुझ्या सोबती  विजे  सारखा तुटूनी पडावा   कसा  जीव हा तुझ्यावरती   काळ होऊनी माझ्यावर  घेऊनी गेलीस अर्धे प्राण  तडफडणे हे तुझ्या मध्ये  गुरफडतो अजून तुझा ठाव   डोळ्याच्या तारा भि ह्या तुटेल भरुनी अंधारात  प्रकाशाचा सोडुनी वाटा  भटकते तुझ्या दिशा दिशात  कोणत्या पिंजऱ्यात बांधले मला   काटेच छेदती काळजात   वेदनेच्या गुच्छात खेळतो  हा खेळ किती गोडव्याचा  विसरूनी माझ्या वाटा   तू बांधिल्या तुझ्या दिशा   पेटवूनी हृदयाच्या तठा   तडफडत तुझ्या वाटेत असाव्या   राजेश   मेकेवाड 

 मोह माया तुझी हाल जपून ठेव जरा  शुभ्र मखमली जीवाला   गुलाबी थंडीच्या तडा   पडतील ह्या जीवाला   टिपूर उभे रानात  जशी चांदण्याच्या बनात  नव सिंगार तुझा  हा भार किती छान   उब कोवळी किरणाची   रंग होईल लाल लाल   रत्न जडिताची साल   मनास सतत छळणार   काजळी  कोरा डोळ्याच्या  माझ्याच मला नजरेत   भरून जातो या भरात   जसे माझेच हे रान   नव बंधनी  नात्याच्या  मोह माया  तुझे हाल   हुरड्यात जसी पाखराची   डोळ्यात भरती उभी ज्वारी   राजेश मेकेवाड 

 परतून ऐ . ना  . तू अशी दारात उभी   वळणा विना  टिचल्या पाखराची  प्रीत परतून ऐ .ना .  सांग सखे तुझ्या मना   भेटलेल्या खाना खुणा   अठवून अनोखी भेटून   वाट परतुनी  ऐ.ना .   परक्या पाखराला  हुंदके कळेना  कळते वाट जुनाट  माहेर परतुन ऐ .ना .   टिचला राग मनातला  वाऱ्यात वरवर गेला  आला जरी लडिवार पुन्हा  माणूस परतून ऐ . ना . क्षणोक्षणी भेटेल  तुला   ज्ञानगंगा घरोघर   वेळ तुझी  अनमोलाची  मानुस परतुनी  ऐ . ना .  तो घाव तारुण्याचा  जळतो रोज नव्याने  मनी ठेच लागलेल्या   हाती परतून ऐ . ना .   मी सांगतो काय  अन  कुनास  कळेना   पावलो पावली   ती साथ परतून  ऐ  .  ना . राजेश मेकेवाड 

 तुझी आठवण  निखळ तुझ्या आठवणीची  सत प्रत दे मला मिठी माझी अन तुझी  विसरू नकोस मरणाला   माझ्या शुभ्र कफणात   उचलून लोक पाहतील  असे चित्र तुझे न माझे  वलय ही मातीला विसरतील    शृंगार थोडा घालून  झालीस आता सत्वशील   अंगार माझा घेऊन   माझेच सत्य पळून   तो नैऋत्य मानसून होता   कड कडून भेटलीस तेव्हा   मतलई वाऱ्याची खळबळ   तुझा कोरडाच गडगडात आता   ते कोवळेच होते झरे   वाहुन झाला धबधबा   जोम वाऱ्याची वादळी  लाट  गार झाला श्रावण आता    ती बेभान लहरी पाखरे  भेदून गेली काळजाला  पुन्हा झोंबतो का तो कारवा  पाहून   त्या   पाखराला  राजेश मेकेवाड 

 विद्रोह  _  कविता   माणसे   प्रेमाचा  का विद्रोह करतात  दोन पाखराची प्रीत  फुलासारखी दूर करतात  गंध येतो पाकळ्यात   तेव्हा रंग वेगळा होत नाही   हसऱ्या फुलासाठी मग माणसे   काटे जपून का ठेवतात  जेव्हा जेव्हा फुल मधुरतात   तेव्हाच पाखरे घुमतात   फुलपाखरा  साठीच तर  कळ्या नटून बसतात  गरज नाऱ्या पावसात   वारे सोसाट वाहतात  माणसे गरजून थोडेच   वारे पाणी वेगळी करतात    डगडणार्‍या पावसात   ढग थोडीच वेगळी होतात  अशाने   पाकळ्यामध्येच  पाखर दडून बसतात    समाजाचा छळछाड   विजेसारखा तीव्र नसतो    मोहरण्याच्या काळात   माणसे माणसांना छळवतात    पानाच्या आडोशात काटे  सारखेच टपून बसतात  फुले तर फक्त वरती  पाखरासाठीच फुलतात  मोसमात सारेच रंग येतात  पिवळ्या पाखराच्या शोधात  सारेच का घुम घालतात  तेथेही कुणाचा का विद्रोह करतात  राजेश मेकेवाड 

घरट्याला त्या जिव्हाळ्याचे कोण   वाऱ्याव  डोलक   फांदीला छळक   काळीज माझं  टाचुन घ्यावं   तुझ्या प्रतिमेचं   विणते जशी  सुगरण तसं  विनत जाव   आयुष्याला दोर  कसरतीचा खेळ  चालताना मातीला   विसरून जावं   सैर आकाशाची   पाखराला  ओढ   घरट्याला त्या   जिव्हाळ्याची कोण    राजेश मेकेवाड 

  तुझी वेगळीच माया हा देह लाल से पोटी   देवा आलो तुझ्या द्वारा  तुझं दर्शनात मजला  हिन न तयाची पर्वा  बंदिस्त लपे मंदिरी तू  पाहुणी  रंग वरवरचा  माघार द्यावे मजला  ब्रीद खोटा  तुझं  कृपणाचा    गाथा तुझ्या पुण्याची   म्हणती आभाळा हून मोठी  माझ्या मणी  काया    अन   तुझी वेगळीच माया  राजेश मेकेवाड

 तू अशी छळतेस मला तू अशी छळतेस मला   आकाशातला तुटलेला तारा   वाऱ्याच्या  तोलातला    झुलता प्रीतीचा मनोर  तू अशी छळतेस मला  पावसाळा प्रिय चातकाला   दव  मोत्यासारखी  तुझी   लपतात अजून पात्याला  तू अशी छळतेस मला   मी चंद्र काळोखातला   जणू दिव्य किरणाची   प्रकाशाची चंद्र कोर मजला    तू अशी छळतेस मला   हृदयात आठवणीचा रेत झरा   जगण्याला ओलावा तुझा   जणू वाळूवरचा  मी मासा  राजेश मेकेवाड 

 दैत्याची ही सावली  सत्य बोला पांडुरंगा   दिल त्यास काय   हरला तो काळ्या माती   ढेकळाचा माऊली    झोपडीत जणू त्याच्या   तुझ्या पावलाची पाठ   भक्ती भाव जुनाट  रंगतात बाल रूप    लुटेऱ्याचे पोट मोठे   खाऊनीया   घेतले ते   विठ्ठलाची मूर्ती त्या   राबुनिया उपवासी  निसर्गाच्या    घावामधली   फाटकीच त्याची झोळी   पाठीशीही  उभे त्याच्या   दैत्याची ही सावली  राजेश मेकेवाड 

 व्याकुळ   _  कविता  क्षण भुंगुरल्या जीवात   डोळ्यात जरासी घेना  अश्रूची माझ्या होळी   सुटल्या ह्या पापण्या    रंग लाल केसरी ओठा मध्ये  गालेवरची गुलाब पाकळी   कळीत तुझ्या भिरभिरते  जीव या पाखराचा फिरते    मी वेडा खुळा ग प्रेमी  चाले तुझ्याच चाले वरती   तू एक माझी नशा नशेती  रोमांच नाचते अंगावरती  जाता मज पाहुनी तू दूर  कधी न जाता काळजाच्या   तुझ्या विना न दुरल्या वाटा  व्याकुळल्या  ह्या सावल्या माझ्या   राजेश मेकेवाड 

 ओढ तुझी  _  कविता  माझ्या प्रीतीचा चंद्र  आज दूर कसा झाला  रुसलाय सूर्य तुझा  रात्रभर जागला    पोर्णिमेच्या प्रकाशात  अंधार कसा झाला   प्रेम ग्रहणात तुझ्या   माझा जीव कसा आला   राजेश मेकेवाड 

 तूच एक _  कविता  दुरली रात ही  शोधता अंधारी   सावली पेटली   नजरेत  कशी   सूर्य का दुरला   किरणात खेळुनी   ओढ  त्या प्रकाशाला   अंधाराची लागली    दिन कसा झाकला  वाहता डोळ्यात   सुटला हातूनी   पापण्या वाचुनी  भरल्या ओंजळी  आठवणी तुझ्या   धुतले नशिब   कोरे तूच आता   सप्त जन्म वेचले   पाहुनी तुझ्यात   हाती माझ्या लागता   हात तुझा हाती    कशा फुलल्या वाटा  वाटा माझा चुकुनी  दूर तुडवत मला   वाटा गेल्या कुठे   रांगल्या दिशा ह्या  लढुनी रनात  रडल्या कळ्या भी  पाकळ्या रंगून   भेगा ह्या रानात  काळजात घुसल्या  फुठुनी नसा ह्या  तूच एक जोमात  वारे हे आडले  शब्दा विन फांद्यात   गुज तुझी कानात   नाजूक ही झुळक   पिवळ्या पानात  हळद लाजुनी  हसली ओठात   ओठाला सांगुन  राजेश मेकेवाड

 कवी ठसणारी  ए ग कवी  वेड लावी मला  तुझ्या गालाची  ग खळी  अण  ओठाची  रात झाली वेडी पीसी  मधुर गोडव्याची  कवी वोलाव्याची   कंबर नागमोडी  नदी काठेची सावल   देखणी चंद्राची बाहुली   ओंजळी पावसाचे पाणी  तहानेत  गोडव्याची   ओठात ठस णारी   चाल तुझी ग नटकी जरा   वळणाला माझ्या लागू दे  कधी ग तुझा तन तना  प्रीत फुलवावया   मन माझे   कवी कमळी पात्यात   दूर नको हा द्रव्य प्रकाश  शेजे विन  फटकळ  तुझ्या गोडव्यात   राजेश मेकेवाड 

 पेटवून जात होते आज पहिल्यांदाच पाहिले मी  तुझ्या डोळ्यातले डोळे  खेळत होते त्यात काबर  आज  माझेच चेहरे    हसत होतो समोर तुझ्या   का ते भरून आले होते  चुकून आल्या होत्या वाटा   का वाहत होते तुझे डोळे  दिसत होते कधी असे कधी तसे  भावनेच्या खेळामध्ये खेळत  होते   गर्द माझ्या मनातले तडफडणारे   का पाण्याने दाटून आले तुझे डोळे  कळले होते डोळ्यालाच काय   मुके काहीतरी सांगत होते   कळत होते कोणाला त्याचे शब्द   अर्थ बनून चित्र दिसत होते    पापण्यात का लपूण पाहत होते  स्वागताचा सडा माझ्या वाटेवरती   आठवणीत आठवणीनेच बांधून  ठेवले   तुझ्याही महापुरात  माझे आले डोळे रोजच्या वाटा तुडवीत येत होते  आनंदाचा क्षण ही सारून जमत होते   कधी तुटावे कधी भरावे कधी रडावे   कधी हसावे कधी खेळावे तर  कधी कधी पेटून जात होते  राजेश मेकेवाड 

 छळतो मला अंधारी राहत पाहून राजा   धीर मात कधी सोडू नको   येईन चांद तुझ्या भी कवेत   आकाशी मन सोडू नको   येतात वारे वादळ थोडी   जिवा प्रती कधी भिडवतात   वाटही त्याची दुरून जाते   पाहून एकटा असरा देते  Rajesh Bhaskar Mekewad    सावली भेटते सावलीला   उन त्याच्याही आडोशाला   छळतो कधी एकटाच मला   सावली दिव्याची पण तिला 

  ओढ _  कविता मनाला या ओढ   तशी चंद्राची कोर   माझ्या डोळ्याला लागे   तिच्या कोरेची काजळ   पाहूनी या ते डोळे   झाकले आकाश   जिथे तिथे झाले   ते चांदण्याचे रूप   भर भरून नभात   ओजंळीचा हात   सर   तृप्त तहानेची  भर  भरते जीवनात   उमलते सुखाचे   कोवळ्या कळ्यात   नवरंग पाखराचे   जीव जडते तुझ्यात     गंध    प्रेमाचा   फुलू   दे  हृदयी  तुझ्या रोमा रोमात   भिडू दे मला भी   हसऱ्या जीवाला  मोगऱ्याची साथ   फुलते पहाटे   तुझे गोड चित्र   राजेश मेकेवाड 

जगण्याचे धडे नको   गुंतलेल्या   मनाला   मोकळे   वारे   नको   जीवाच्या पाखराला  फुलावरती बंदिस्त नको    पावसाच्या शब्दांना   भावनाचे बंध नको   हृदयाच्या स्पंदनाला   स्पर्शाचे डोळे नको  उसळलेल्या वादळाला   प्रीतीचे गळ नको   प्रेम धुंद वेड्यांना  जगण्याचे धडे नको  साथ रंगलेल्या चित्रांना  रांगोळीची संगत नको   बांधलेल्या धाग्यांना   कल्पनेचे झरे नको    राजेश मेकेवाड 

 झिरमिळ  तुझ्या रूपाचं चांदणं   डोळे भरून पाहीन   कधी जागल्या रात्रीची   आठवण ग भिजल   ह्या फुलातला गंध   पाकळ्या सोडून जाईन   पाखराचे ते झुरणं   तेव्हा कळलं पाहून    रंग लावून अंगाला   सारं शिवार सुखन   राजा विना हे जीवन   पुन्हा होईल झरनिळ   पुन्हा होईल झिरमिळ  राजेश मेकेवाड

 प्रेमाचा पसारा मी शोधू आता कुठे  प्रेमाचा पसारा  दिशाहीन अंततेचा   पुन्हा लागेल का जिव्हाळा  वचनी दोघांची  अपूर्ण  त्या काठेला    तुझी झाली सोन्याची   मी अजून त्याच वाटेला   तुझा  चिव चिवाट   स्थिरावते मनाला   विराटलेल्या काळजाचे   झरणे लागते गळाया  राजेश मेकेवाड