Marathi Poetry रा. भा. मेकेवाड

 आस मोठी _ कविता  मुख श्रवण बधिर झाले  हुंड्यामद्ये   प्राण गुंतले  नाही असा शब्द नाही  मुखामध्ये घडून सजले  काळीज चिरुन दान केले  कन्यादानाचे घाव सोसले  वधु पित्यास का विष मिळाले  हुंड्याने कुठे अमृत घेतले  बालहत्याचे आम्ही वाली  पैशाची ही लावून बोली  प्राणाचा ही छेळ  करूनी  आस  मोठी ठेवतो म्हणी  सुवर्ण देवता हुन मोठी   नवदेवता तोळ्यामध्ये   दुष्ट प्रवतीचा  साज घालुनी  पाहण्यास आस लावती  राजेश मेकेवाड 

 विस्कळलेला _  कविता कुठे शोध  माणसाचा    पुसावा  जगाचा आरसा उभा  लागला तू भलताच मागे  पुढचा कोण वळुन पाहतो  तुला  विवष्य झाले  जिवन  माझे  जगणे सारे उधार आहे  बाजार आपला विस्कळलेला   आधार कुठे मांडला  आहे  राजेश मेकेवाड  

कधी कधी _ कविता  कधी लाजते कधी रुसव्या मनात कधी गोड बोलते  कधी गोडवा पुसते  कधी स्तुती माझी कधी खट्याळ बोलते कधी दानवीर कधी भिकारी सांगते  कधी जीवलगा  कधी  वैऱ्यात ठसवते  कधी भेटते  कधी अर्ध्यात सोडते  कधी कळ्यात  कधी दगडात  पाहते  कधी डोळ्यात मूर्ति  कधी आरसा पुसते   कधी पावसात  ते  वेडावते वारे  मिठीत  पापण्यांच्या   कधी व्याकुळ असते  राजेश मेकेवाड 

 आठवणीची पूजा करतो मी  चुकलेस तू माझ्या वाटा  मी चुकलेल्यास वाटा देत आहे  सोडलेस मला अर्ध्यात तू   मी अर्ध्यातल्याला हात देत आहे  अश्रू   तुझ्या नावाचे साठवीत   रडणाऱ्यास मी हसवीत आहे  तू दिलेल्या मला वेदनेत  मी सर्वाच्या वेदनेवर  औषध देत आहे  जास्तच रागावतेस कधी माझ्यावर  सर्वांसहीत  तुझ्यावर ही तेवढेच प्रेम  तू दिलेल्या शब्दात विष मला   मी विषाऱ्यास आता  अमृत देत आहे    रात्र रात्र जागवली आठवणीत तुझ्या   मी  जागणाऱ्यास    झुलवत आहे   दिवसाच्या येणाऱ्या अपयशात मला  मी सूर्यच  यशाने भरून उगवित आहे   विसरलेस तू तुझ्या खऱ्या प्रेमिला   मी प्रत्येकाच्या वैऱ्यासोबती   आहे   परके केलेस तू तुझ्याच नात्याला  मी परक्यासही आपुलकिले   आहे  वगळलेस तू माझ्या नावाला  तुझ्या शब्दाची ही पूजा करीत आहे   विसरलेस पेटलेल्या झाडाच्या सावल्याला   मी आजही त्यात जळत आहे   राजेश मेकेवाड 

बेगड   _  कविता बेगड दिसनाऱ्या  या युगात जगण्याला मी काय मागू अंतरीचा  जाळ माझ्या  उगीच वेगळा का होऊ  दाखवून दे  या जगाला   जगासारका  रंग वरवरचा  अंतरीचा कोण पाहतो  तू वेगळा  का दुर्मिळतेचा  शोध नव्याने घेतील लोक   हक्काचा तुझ्या वध करुनी  नह्यात तेत तुझ्या अस्तित्वाचा   उत्तराचा पाटला  करतील सारे मनमोकळ्या मानुसकिचा   शोध घेतील मानव वाटा   जिवंत प्रश्न समोर ठेव   व्यर्थ संच भूतकाळाचा    ...   राजेश मेकेवाड  Rajesh Bhaskar Mekewad 

 एकटे राहण्याऐवजी कोणाचे तरी व्हावे  एकटे राहन्या ऐवजी   कोनाचे  तरी  व्हावे    पान   गळीचा  ह्या   कुठे  रुसून  जावे   नव कोमल तारुण्याचे   झिरमिळ झाले झाड   पाखराच्या चोची वरती   नाही डाळिंबाचे दान   सैर झाली स्वप्नाची   दमलेल्या राघूची   मैने विना घरट्याची   नवती कुठे  हरवली झाडाची    ..... राजेश  मेकेवाड 

स्वो भुकेचे कुठे माप   हुरड्यातल्या पिकावर  पाखराची चोचभर  घरट्यातल्या चोची पायी   चोच फिरे  रानवन    काट्याकुट्याचा विचार ज पिल्लासाठी नाही केला   दानापाणी घेऊनीया  चीन  घरट्याच्या आसऱ्याला    वादळी उभे वाटेवर   हात धरुनी काळाचा घरट्याच्या भुके पायी   स्वो भुकेचे   कुठे माप    .....   राजेश मेकेवाड 

 लहानपणीच्या व्यथा  कुठे गेले रे बालपण   मधमाशासारखे उडून   किती एकांतेत  राहत होतो  पोळी वरती टोळी जपून  मधासहित चाकत होतो   एकमेकांच्या ओठासी  घुमून तेथेच बसत होती  पुन्हा ती रागवलेली मधमाशी  कट्ट्यावरच्या थटा    लागल्या दाही दिशा   आता कोणत्या वाटेवरती  शोधू लहानपणीच्या व्यथा   .... राजेश मेकेवाड 

 अंधार लागला हाती .   चंद्रमुखी चेहरा तुझा   पडद्यात झाकला किती   पापण्याच्या चाँद कोरी   प्रीत उमल कोवळी   पणती पाई  ठाव  दिव्याचा   अंधार समई खाली  साथ तुझी ही वाटेवरची  वीर ते सावली    पाखराची पंख कोवळी   घरट्यास तुझी  चाहुली   चोच  तुझी ही सांजवेळी   ओढ  काळजावरी    हात हातून सुटला कधी   पाण्यावरची भातुकली     गंधा पायी घूम घालते   फुलावरची फुलपाखळी .   राणी जवळी येना  अंधार लागला हाती     राजेश मेकेवाड