कोण   ती   काळी 

जात विचारतो आसवांची 
 तहान मीठवते म्हणूनी 
  लागलीच नस्ती  कधी मला
 वीष पाजवले नस्ते कोणी 

तिलाच का अमृत पाजवतो 
आठवणीच्या गाभ्यात ठेवुनी 
 भूक जाणवते अमृताची 
घास भरून जाते विषारी 

डोळ्यांमध्ये प्राण तगमगते 
समोर तिलाच का पाहुणी 
 अश्रुच्याही  वेदना सांगतात 
माझ्यासाठी वीष सांभाळूनी 

 वीष दिले सर्वदा तिने 
भुकेपोटी पिऊन घेतले 
मरण तीथे  रमले माझे 
 जगणे कुठे राहिले मोठे 

 कोणी असो विषारी दिसते 
 सांगताना का हरवून जाते 
माय असावी पुत्र तिचा 
मित्र सखा का प्रेमी असावा  

राजेश मेकेवाड